Vier vragen aan celliste Jobine Siekman, 'Artist in Residence' bij het Ad Hoc Orkest in 2023

Het Ad Hoc Orkest had nooit eerder een Artist in Residence. Hoe kijk jij naar jouw rol in deze functie bij dit concert? 
Ik vind het een prachtig idee dat een artiest niet alleen tijdens het concert komt spelen maar ook rondom het concert, in persoon en online, een artistiek kader vormt voor een project. Zoals een componist zijn werk schrijft in de context van een bepaalde plaats en tijd, zo creëert de uitvoerende ook weer een context afhankelijk van zijn plaats en tijd. Ik hoop, door mensen meer inzicht te geven in mijn artistieke proces en door ook buiten het concert zelf met het publiek contact te zoeken, een diepere en hopelijk interessantere indruk achter te laten. Als je uit gaat van muziek als taal dan kan het heel inspirerend zijn om het perspectief van de spreker van die taal ook uit te lichten. Het spel van een musicus kent zoveel persoonlijke, expressieve kenmerken: hopelijk helpt de ‘ artist in residence ’ rol om het plaatje van mijn uitvoering van het celloconcert van Schumann compleet te maken. 

​

Kun je het orkest en haar publiek een inkijkje geven hoe het is om het Schumann celloconcert te spelen? Hoe ben jij met dit concert in aanraking gekomen? 
De muziek van Schumann ligt mij heel na aan het hart en het lag dus voor de hand dat ik zijn celloconcert zou leren tijdens mijn studietijd. Vaak wordt er (vooral voor audities) gevraagd naar het celloconcert van Dvořák of Schumann en is het gebruikelijk om in ieder geval een van de twee te leren. Voor mij was dat duidelijk de Schumann! Het concert is wispelturig, zeer gedetailleerd en expressief, en de cellopartij ligt altijd erg open: bijna nergens is er gelegenheid om je te verstoppen in het geluid van het orkest. Dat maakt het voor veel cellisten een ‘ eng ’ concert, maar ik voel die angst niet. Ik waardeer juist het onzekere en zoekende karakter, en de fijnzinnige maar zeer expressieve details die Schumann zo eigen zijn. Daarnaast zie ik de openheid van de orkestpartituur als een kans waarbij je meer speelruimte (zowel dynamisch als qua timing) hebt en niet hoeft te forceren. Ik denk dat Schumann wist dat de cello moet zingen en soms is dat niet altijd uitbundig, maar bijna in jezelf. Nadat ik het stuk tijdens mijn studie geleerd had, heb ik het op mijn bachelor eindexamen uitgevoerd in een bewerking voor cello-ensemble. Jaren later, in 2019, werd ik gevraagd om het op een festival in Venezuela te spelen met het Simon Bolivar Orkest.

​

Het orkest waardeert het dat je ook met ons komt spelen in eenj verzorgingshuis. Hoe kijk jij als professional aan tegen het spelen voor mensen met bepaalde problemen – in horen, in begrijpen, in concentreren? Ik ben ontzettend blij dat we daar gaan spelen en de muziek naar de mensen toe brengen die misschien niet altijd zelf meer naar een concert kunnen komen. Voor elke uitdaging in het luisteren naar muziek is er ook weer een voordeel en mijn ervaring is dat de muziek, bij mensen met bepaalde beperkingen, zeker niet minder aankomt. Ik geloof dat je muziek op veel manieren en in veel verschillende lagen kunt ervaren: dat verschilt van het ervaren van universele emoties tot het waarderen van de structuur en context van muziekstukken. Je kunt genieten van prachtig geluid maar een concert heeft ook een prachtige atmosfeer en bovendien kan het ook fascinerend zijn om musici te zien spelen. Voor sommige mensen is een paar minuten horen al heel indrukwekkend en genoeg, en anderen zullen het hele concert bijwonen. Ik hoop dat iedereen er op zijn manier van geniet en dit concert is daar de perfecte gelegenheid voor: alles mag, niets moet. 

Wil je nog iets vertellen waar we nog niet naar gevraagd hebben?
Tijdens dit gehele project hoop ik met veel mensen te verbinden, via de muziek en door met hen te spreken. Spreek me dus vooral aan als je me iets wil vragen of vertellen, ik hoor graag van je!  Of neem via mijn website contact op.